درس هایی از زندگی برای پسرم

دورد...دودودودبلستان پاك

 دوستان پاک

چند سال پيش در جريان بازي هاي پارالمپيك (المپيك معلولين)
 در شهر سياتل آمريكا 9 نفر از شركت كنندگان دو100متر
 پشت خط آغاز مسابقه قرار گرفتند.
همه اين 9 نفر افرادي بودند
 كه ما آنها را عقب مانده ذهني و جسمي مي خوانيم.
آنها با شنيدن صداي تپانچه حركت كردند.
 بديهي است كه آنها هرگز قادر به دويدن با سرعت نبودند
 و حتي نمي توانستند به سرعت قدم بردارند
 بلكه هر يك به نوبه خود با تلاش فراوان مي كوشيد
 تا مسير مسابقه را طي كرده و برنده مدال پارالمپيك شود
 ناگهان در بين راه مچ پاي يكي از شركت كنندگان پيچ خورد .
 اين دختر يكي دو تا غلت روي زمين خورد و به گريه افتاد
 هشت نفر ديگر صداي گريه او را شنيدند ،
 آنها ايستادند،
 سپس همه به عقب بازگشتند
 و به طرف او رفتند يكي از آنها كه مبتلا به سندروم داون(عقب ماندگي شديد جسمي و رواني) بود،
خم شد و دختر گريان را بوسيد و گفت : اين دردت رو تسكين ميده .
سپس هر 9 نفر بازو در بازوي هم انداختند
 و خود را قدم زنان به خط پايان رساندند.
 در واقع همه آنها اول شدند. تمام جمعيت ورزشگاه به پا خواستند
 و 10 دقيقه براي آنها كف زدند.